Boş Koltuk (J.K. Rowling)

Merhaba dostlar, ilk defa kitap yorumlayacağım için giriş cümlesini nasıl yapsam bilemedim. Boş Koltuk isimli kitabı bana bir arkadaşım kendisi okuyamadığı için verdi, kitabı okuyup ona anlatacaktım. Yorumunu okumak size kısmet oldu. Kitabın yazarını hemen hemen hepimiz tanıyoruz, J.K. Rowling. Harry Potter serisinin psikolojisi bozuk yazarı olan ablamız. Fakat ablamız “hep çoluk çocuk vingardium leviosa deyip sağa sola halı, kilim, paspas kenarı mı uçuracak lan?” deyip şehir hayatını anlatan bir kitap yazmaya karar vermiş. O yüzden şimdiden söyleyeyim kitapta maalesef Harry Potter kitaplarından aldığım keyfi alamadım.  İşte sizlere benim gözümden Boş Koltuk kitap yorumu …Baştan söyleyeyim kitap eksiksiz fazlasız tam 591 sayfadan oluşmakta, hadi diyelim ilk 10 sayfası yayın bilgileri (ciddiyim), kaldı sana 581 sayfa ve kitabın ilk 200 küsur sayfasını okurken ‘şuraya koyayım da bir ara okurum’ diyebilirsiniz. Kitap o kadar sıkıntılı ama sonradan çok güzel açılıyor. Uyuşturucu, cinsellik, aşk, entrika; hepinizin bu konuları sevdiğini biliyorum.

Kitabın arka kapağında öyle ahım şahım bilgiler, New York Times yazarının kitap hakkındaki düşüncesi filan yok. Betimlemenizi kolaylaştırmak için kitapta anlatılan şehrin bir silüeti bulunmakta ve koskoca ‘küçük bir kasaba hakkında büyük bir roman’ yazmakta. Ama benim okuduğum kadarıyla burada anlatılan kasaba (adı Pagford) Gaziosmanpaşa’dan büyük, okuyan kimse inkar etmesin (ve Gaziosmanpaşa bir kasaba değil).

Her neyse, kitabın içeriğine gelelim artık. Bir adam var, adı Barry Fairbrother. Adam evli çocukları filan var yanlış hatırlamıyorsam iki tane. Adam kitabın en başında ölüyor ama kitap adamın üzerinden işliyor. Hal böyle olunca koskoca 591 sayfada da bu adamın gıybetini yapmak olmaz, şükür ki bizim kültürümüzde ölünün arkasından gıybet yapmak büyük günah da böyle kitaplar çıkmıyor. Barry isimli bu İngiliz vatandaşı ayrıca kasabanın belediye meclis üyesi. Siz şimdi kitabın ismini de bir düşünün ve konuyu anlayın. Bingo! Tabii ki kitap bu adam öldükten sonra o koltuğu kim alacak onu anlatıyor.

[mks_highlight color=”#ff3838″]SPOİLER VERİYORUM! Koltuk kimseye yar olmuyor.[/mks_highlight]

Kitap entrikalar ve dedikodular ile dolu dediğim gibi. Bu ölen adamın hayaleti filan çıkıyor, internete yazılar yazıyor millet hakkında, ayrılıklara neden oluyor. Kitabın ilk 400 sayfasında bu koltuk meselesi kapanıyor ve biz gençlerin ders almamız gereken kısımları başlıyor. Gerçekten kitabın dördüncü bölümünden sonraki yaşananları çok sevdim ben ama öncesi tırt. Dördüncü bölümde daha önce sorumluluk sahibi almayan kız artık sorumluluk sahibi oluyor ve hayatından ders almaya başlıyor. Fakat ‘keşke doğru planlar yapsaymış’ dedirtiyor.

Kitap ölümle başlıyor ölümle başlıyor, ben de Sultan Süleyman’a bile kalmamış bu dünya ey İngiliz halkı diyorum. Daha fazla yazarsam kitabı alıp okumak isteyenlerin hevesini baltalamış olabilirim o yüzden kitaptan bahsetmeyi yavaş yavaş bitiyorum.

Boş Koltuk kitabından ne anladım ?

Etrafınızda kötü, gereksiz biri olarak tanınıyorsanız hatalarınızdan dolayı yüksek doz uyuşturucu alıp kendinizi öldürmeyin, aksi taktirde yine insanlar size kötü biri diyecektir. İki üç sevap puanı kapmadan ölmeyin. Sağda solda da öyle özel hayatınızdan bahsetmeyin, yemin ediyorum birinin kulağına gider iki gün sonra herkese açık facebook sayfalarında ‘a kişisi b kişisi ile birlikte kocasından habersiz ilişkiye giriyor’ diye haberleriniz çıkabilir.

Boş Koltuk kitabı neden bu kadar okunması zor (bence) ?

Tabii ki sayfanın bolluğundan değil, düzenli bir olay örgüsü asla kitapta olmadı. Heyecan kesinlikle sıfır. Çok fazla karakter var çok, sayfa başına bir karakter düşüyor. Kimin kim olduğu belli değil, bir de lakap koymuşsunuz bu karakterlere.

Hadi 248. sayfadaki sekizinci cümleyi yazalım (bu da gereksizlik işte).

Mükemmel bir kızdı, mükemmeldi, tam Howard’ın hayallerindeki gibiydi.

(Howard kitabın en yakışıklı, en sapık, en aşık ergeni.)

Kitapta bir de bahsedilen müzikler var, onlardan bir tanesi “Green Green Grass Of Home”: